Gjengitt fra Årboka 2010 med tillatelse fra årbokkomiteen. tilrettelagt for web av HHV
Ressurs-sparing
AV OLAF EVENSHAUG
Historien fortelles her i Evenshaugs egen velkjente språkdrakt: «Dette va fra den tia da all ressursan vart utnøtta. Da han Jo gikk med kua si mellom graven på kjerkgård’n. Og da folk bar heim rekved fra fjæra. Da dæm lappa sko, og bøtt boksan og brukt halm ti bonstran. Røykte stompan te vi brent oss på leppan. Brukt et par pluggasko som gikk i arv. Ja sånn kan vi rekn opp kilometervis bortover.
— skoill ta toget heim.
Han Fritjof Bostad træft’n Ingvald Undjem i ei bygate. Han Fritjof va på vei ned te stasjonen og skoill ta toget heim.
«Æ ska kjør heim æ no» sei’n Ingvald,
«du bli da med mæ no da».
«Æ har no billett æ da te to-toget», sei’n Fritjof.
«Ja du ska itj betal nå for skyssen åt mæ da», sei’n Ingvald.
«Du kjæm fortar heim å, klokka e da bære halv to».
Ja, han Fritjof vart med.
— både vælbrukt og gammel.
Han Ingvald ha nettopp kjøpt sæ ei lita bil, den va både vælbrukt og gammel. Men som sagt ressurssparing va det. Det va itj å kjør dem på skraphaugen om dæm va litt lealaus og ustødig på vei’n. Han Ingvald dreiv med hæst før. Han tok over som vognmann ætti far sin, (han Hæst-Anton). Men no villa’n prøv sæ på nå som gjekk tå sæ sjøl på vein. Han syntes det va lettar å fyll på bensin eller å fårrå roindt i bygda å sammel opp gras som hæsten skoill ha heile vinter’n. Derfor sælgt’n hæsten og vogna og alt som hørt te, og kjøpt sæ bil.
— Hansenbakken
Og som sagt så vart’n Fritjof med. Han Ingvald hadd bilen ståan borti Innherredsveien, og dit mått dæm gå. Der starta dæm opp, og i vei bars det. Utpå Hansenbakken straks innom La’mon, syntes dæm det resta litj for mytji. Han Ingvald stansa og hoppa ut for å kik ka det koin vårrå.
«Det eine bakhjulet e flat som ei poddeskak», sa’n Ingvald,
«æ ha punktert» sa’n.
«Æ må bøt», sa’n.
Å bøt ein slange va itj i all hasta gjort. Det mått brukas både spætt og kubein for å få tå fælgen så dæm koinn ta ut slangen.
— Ranheimsbakken
Men lim og en lærvåt slange fantes i bilen. Det hørt med lik sekkert som bensin på tanken og vatn på radiatoren det. Og ætti bortimot ein time, bars det ivei igjæn. Kommi utpå Ranheimsbakken fekk han Fritjof sjå et hjul som trilla atme sia tå sæ. Og han Ingvald kjent at bilen villa gå bære te ei si.
«Det trilla et hjul her», sa’n Fritjof.
«Dæven, sei du det», sa’n Ingvald.
«Æ får vel stopp å sjå ætte».
Det va høgre framhjul som ha løsna og va på vei nedover Ranheimsbakken.
Skruvan ha løsna og alt va bort. To tå skruvan fandt dæm i nærheiten og ein fans i bilen blant anna reservedela. Så skruva dæm på de tre mutran så godt som dæm fekk te med den nøkkel’n som dæm ha, og så bars det ivei igjæn.
— kilometer hitom Ranheim
Ein kilometer hitom Ranheim small det armer bakhjulet.
«Æ ha nå farsken itj sjett det vær» sa’n Ingvald.
«Ja, men det her ska da gå fort det», sa’n.
Og bortimot ein time ætti sætt dæm sæ inn i bilen igjæn, og hakka sæ ivei et par kilometer innover. Så vart det såmmå historia. Punktering. Kor mang punkteringa det va på vein innover koinn han Fritjof itj sei. Men den siste va på Sjøtrøkleiva.
Da gjekk’n heim. Og klokka va da kvart over sæks om kvelden»